Kenguri su torbari koji pripadaju familiji Macropodidae.
Kenguri su torbari koji pripadaju familiji Macropodidae.
Ova familija ukupno uključuje 63 vrste torbara. Kenguri su endemski rod, jer žive samo na području Australije.
Kada se pomene kengur, najčešće se pomisli na velike kengure koji pripadaju najvećim vrstama iz ove porodice- crveni kengur, antilopski, istočni i zapadni sivi kengur iz roda Macropus. Pored njih, familija Macropodidae obuhvata i manje vrste, kao što su valabiji i kenguri koji žive na drveću. Ovi manji makropodi se mogu naći i na području Nove Gvineje. Veliki kenguri su mnogo bolje prilagođeni promjenama do kojih su
doveli ljudi, nego njihovi mali rođaci. Iako su mnogi manji primjerci ugroženi, ipak ih ima u izobilju. Kenguri do sada nisu pripitomljavani i uzgajani. Ljudi divlje kengure 
ubijaju radi mesa, kože i sporta, ali i da bi se sačuvalo zemljište za ispašu goveda i ovaca.
Porijeklo imena kengur
Interesantna je priča o poreklu imena kengur. Riječ kengur vodi porijeklo od australijskog aboridžinskog jezika Guugu Yimidhirr i u originalu glasi gangurru. Ovaj naziv se prvi put pominje 4. avgusta 1770. godine, kada je kapetan James Cook na engleskom jeziku pitao lokalno stanovništvo, Aboridžine, kako se ta životinja zove. Oni su mu odgovorili na svom jeziku Gangurru, što ustvari znači ne razumijemo. Kako Džejms Kuk nije znao jezik Aboridžina, on je dobijeni odgovor prihvatio kao naziv životinje i svijetu prikazao novootkrivenu životinjsku vrstu pod imenom Kengur kako je on sam razumio.
Međutim, Džejms Kuk nije prvi Evropljanin koji je vidio kengure. Holandski kapetan BatavijaFrancisko Pelsaert je još 1629. godine zabilježio u svojim knjigama susret sa neobičnim životinjama čiji opis odgovara opisu kengura. U Evropi su prvi primjerci stigli 1773. godine i to direktno u englesku kraljevsku palatu, a kasnije su stanovnici Londona morali da izdvoje priličnu sumu kako bi mogli da ih vide uživo.
Fizičke karakteristike
Kenguri po pravilu imaju malu glavu, dugačke uši, velike i jake zadnje noge koje su prilagođene za skakanje. Dugačak, mišićav rep im omogućava da održe ravnotežu. Sa prednje strane, kao i svi torbari, kenguri imaju torbu u kojoj su smješteni mladunci nakon porođaja. Tijelo im je prekriveno kratkom dlakom, čija boja varira u zavisnosti od vrste. Visina odraslog mužjaka crvenog kengura može dosegnuti i dva metra, dok im se težina kreće do čak 90 kilograma. Prosječan životni vijek im je od četiri do šest godina. Do sada zabilježeni rekord po pitanju životnog vijeka iznosi 23 godine.
Kenguri predstavljaju jedine veće životinje koje koriste skakanje kao oblik kretanja. Zbog svojih dugačkih nogu i njihove anatomije, kengur ne može da šeta normalno. Najčešća brzina skakutanja crvenog kengura iznosi 20 do 25 km/h, ali na kratkim relacijama on može da ubrza čak do 70 km/h. Kada je neophodno, na dužim razdaljinama uspijeva da održi brzinu od oko 40 km/h.
Karakter kengura
U normalnim okolnostima, kenguri su miroljubive, stidljive i povučene životinje i ne predstavljaju nikakvu prijetnju za čovjeka. Mužjaci se često međusobno boksuju, kada se igraju, bore za dominaciju ili za ženku. Kada žele ozbiljnije da povrijede protivnika, svu svoju težinu prebacuju na rep i zadnjim nogama zadaju ozbiljne udarce. Obzirom na to da imaju izuzetno oštre kandže, ukoliko dovoljno jako udare protivnika, mogu da mu iščupaju utrobu. Zabilježeno je samo nekoliko napada kengura i to najčešće iz potrebe da zaštite svoju teritoriju, ženku ili mladunče. Ukoliko se ne osjećaju ugroženim, nikada neće napasti čovjeka. Čak su veoma čest prizor na terenima za golf.
Život i razmnožavanje kengura
Kenguri žive u čoporima, u kojima se obično nalazi desetak jedinki - i mužjaka i ženki. Dominaciju mužjaka određuje njegova veličina, kao i starost. Tokom udvaranja ženke najčešće odbijaju sitnije mužjake. Češkanje repova predstavlja sastavni dio udvaranja i predigre. Sam čin udvaranja obuhvata i ispitivanje kloake ženki od strane mužjaka. Zbog toga ženke počinju da mokre i tada ih mužjaci mirišu dok se ne zadovolje. Tek kada su zadovoljeni mirisom ženke spremni su za parenje. Mužjak koji je seksualno uzbuđen prati ženku, koja mu šalje signale dižući rep. Kada saviju rep, to znači da su jedinke spremne za parenje.
Nakon samo 33 dana otkad je jajna ćelija oplođena, rađa se mladunče kengura, koje je u prvom momentu slijepo, bez dlaka na tijelu i dužine je samo nekoliko centimetara. Najčešće se rađa samo jedno mladunče. Zadnje noge su im još nerazvijene, te koriste svoje razvijenije, prednje noge, da se popnu uz majčino gusto krzno na njen abdomen i smjeste se u torbicu. Ovaj proces traje najmanje tri do pet minuta. Kada se jednom zavali u torbicu, navaljuje na jednu od dve majčine dojke i počinje da sisa.
Gotovo istog momenta sljedeći majčin seksualni ciklus započinje. Sledeća jajna ćelija se spušta u matericu i postaje spremna za oplodnju. Ukoliko se ženka ponovo pari i oplodi se jajna ćelija, razvoj novog kengura će biti privremeno zaustavljen. Ovaj proces se naziva embrionalna dijapauza. U međuvremenu, novorođenče jako brzo raste i razvija se. Nakon 190 dana, mladunče je dovoljno veliko i razvijeno da može da izađe iz majčine torbice, nakon što je nekoliko nedelja samo provirivalo iz nje. Vremenom, ono počinje sve češće da izlazi i da provodi sve više vremena u spoljnom svijetu, da bi na kraju, oko 235 dana posle rođenja ono izašlo po poslednji put iz majčine torbe. Majka će ga hraniti dok ne napuni 18 meseci.
Život u čoporu im omogućava da se slabije jedinke zaštite od opasnosti. Nemaju mnogo prirodnih neprijatelja, ali su često lovljeni od strane ljudi zbog svog ukusnog mesa, ali i kože.
(virtualnigrad.com)