U kineskoj pokrajini Unutrašnja Mongolija čitav jedan grad, sagrađen za više od milion stanovnika, gotovo je prazan.
U kineskoj pokrajini Unutrašnja Mongolija čitav jedan grad, sagrađen za više od milion stanovnika, gotovo je prazan.
Ordos je rodno mjesto Džingis Kana i vjekovima je bilo tradicionalno mongolsko naselje sa nekoliko hiljada ljudi. Na tom mjestu nikao je grad sa blokovima višespratnica, javnim zgradama, prostranim trgovima i upečatljivim spomenicima. Jedino što se nije značajno promijenilo je - broj stanovnika.
Ogromni kip moćnog ratnika Džingis Kana uzdiže se na Džingis Kanovom trgu u Novom Ordosu. Trg je prostran i po sniježnoj izmaglici se ne može cio ni sagledati, a okružen je visokim, impozantnim zgradama.
Na centru trga se propinju dva džinovska konja iz mongolskih stepa, spomenik koji baca u zasjenak čak i samog Kana, i još više ističu pustoš mjesta, poznatog kao najveći kineski grad duhova.
Većina zgrada u Novom Ordosu prazna je i nenamještena, a blokovi ekspresno sagrađenih zgrada puni su neprodatih stanova.
Priča je počela prije 20 godina, sa velikim projektom eksploatacije uglja u Mongoliji. Privatne rudarske kompanije pohrlile su u monglsku stepu, otvarajući velike rudnike i površinske kopove. Seljaci su prodavali zemlju rudnicima i preko noći postajali bogati. Radna mjesta su se otvarala, a niz drum su odlazila teretna vozila prepuna uglja.
Novac je priticao, a gradić Ordos je doživljavao procvat. Gradske vlasti su riješile da ne budu sitničave. 
Napravljeni su planovi za izgradnju ogromnog novog grada za nekoliko stotina hiljada staniovnika, sa Džingis Kanovim trgom u centru. Deset godina kasnije, Novi Ordos je uglavnom prazan.
U gradu predviđenom za preko milion stanovnika živi oko petine tog broja, a slabo građeni javni objekti zvrje prazni i urušavaju se.
Grad izgrađen na ledini, u neprijatnoj i oštroj Mongolskoj klimi, poznatoj po ogromnim temperaturnim razlikama i neumoljivim vjetrovima, nikada nije uspio da privuče planirani broj stanovnika, upkos brojnim pogodnostima koje se doseljenicima nude.
Ordos je samo najspektakularniji primjer novog kineskog fenomena - gradova duhova. Sve su brojniji slučajevi mjesta sa neprodatim stanovima i poslovnim prostorom koji nema ko da iznajmi.
Kinezi tek u proteklih 25 godina uopšte imaju mogućnost da kupuju nekretnine i da trguju njima, ali na Zapadu mnogi tvrde da je kineskom građevinskom bumu došao kraj i da je mjehur od sapunice tamošnjeg tržišta nekretnina već počeo da puca.
Sami Kinezi na stvar geldaju opuštenije: vjeruju da će državnom rukovodstvu poći za rukom da sa ovom pojavom planski izađe na kraj, a uzdaju se i u ogromni rezervoar radne snage koja postojano pritiče iz unutrašnjosti u gradove, u potrazi za poslom i životnim prostorom.