Krater Čikculub je drevni udarni krater, koji se nalazi na poluostrvu Jukatan u Meksiku.
Krater Čikculub je drevni udarni krater, koji se nalazi na poluostrvu Jukatan u Meksiku.
Nalazi se blizu mjesta Čikculub, po kome je i dobio ime. Krater ima prečnik veći od 180 km i smatra se jednim od najvećih udara nebeskih tijela u istoriji Zemlje.
Smatra se da je udarni asteroid, koji je stvorio krater, imao prečnik najmanje 10 km i izazvao džinovske cunamije, globalne požare, kisele kiše kao i prašinu u atmosferi koja je zaklanjala Sunce, narušivši tako lanac ishrane zbog čega su dinosaurusi i izumrli kao i više od 65 % svih poznatih vrsta koje su živjele u to vrijeme.
Asteroidna teorija uništenja dinosaurusa je dobila dodatni deo otkrićem još jednog velikog kratera koji se danas nalazi u Ukrajini, koji je stvoren udarom meteora par hiljada godina nakon onog u Jukatanu, pre nego što se biljni i životinjski svet oporavio od prvog udara.
Krater Čikculub je otkrio geofizičar Glen Penfild, koji je radio na poluostrvu Jukatan u potrazi za nalazištima nafte 1970-tih. U početku, Glen Penfild nije bio u mogućnosti da potvrdi da se radi o udarnom krateru pa je odustao od dalje potrage.
Dokazi o udaru nabeskih tijela su udarni kvarc, tektit i gravitacione anomalije na mestu udara. Kasniji dokazi su potvrdili da se udar dogodio prije otprilike 65.000.000 godina, na kraju geološkog perioda krede. Taj udar naučnici povezuju sa masovnim izumiranjem dinosaurusa.
U otprilike isto vrijeme, na kraju krede, serija jakih vulkanskih erupcija je započela u današnjoj centralnoj Indiji. Ove erupcije, koje su trajale konstantno tokom više miliona godina, proizvele su milijarde tona pepela i lave. Lava i pepeo su formirali slojeve stijea nazvane „Deccan Traps“, debele nekoliko kilometara.
Supervulkani su mogli da izbace masu gasa i prašine nekoliko kilometara u atmosferu, što bi blokiralo sunčevu toplotu i svjetlost, a što bi opet dovelo do naglog pada temperature na Zemlji. Udar meteorita bi izazvao sličan efekat, izbacivanjem velikih količina stenja i prašine koje bi ostalo u atmosferi godinama. I to je danas najprihvaćeniji scenario katastrofe s kraja krede.
Kako se Zemlja hladila biljke su umirale i veliki biljojedi su ostali bez hrane. Počeli su da umiru od gladi, a sa njihovim nestankom i mesožderi su ostali bez hrane što je započelo njihov nestanak. Trebalo je svega nekoliko mjeseci da ceo život na Zemlji bude ugrožen i da sve velike životinje izumru. Do vremena kada se prašina slegla i biljni svijet počeo ponovo da se razvija, dinosaurusi su već nestali sa lica planete, ostavivši područja životnog prostora širom otvorena, dajući mjesta sisarima.