Stare vulkanske naslage na Mjesecu otkrivaju nove dokaze u unutrašnjoj građi Zemljinog pratioca i sugerišu da se u njemu nalazi značajna količina vode.
Stare vulkanske naslage na Mjesecu otkrivaju nove dokaze u unutrašnjoj građi Zemljinog pratioca i sugerišu da se u njemu nalazi značajna količina vode.
Koristeći satelitske podatke, naučnici Braun univerziteta proučavali su piroklastične naslage, odnosno slojeve stijena koje su nastale nakon velikih vulkanskih erupcija.
Magma tada oslobođena dospjela je iz duboke unutrašnjosti Mjeseca, pokazale su analize objavljene prije dva dana u časopisu “Nature Geoscience”.
“Ranije studije su pratile tragove vodenog leda u regijama oko polova Mjeseca, ali je utvrđeno da on najvjerovatnije nastaje iz vodonika koji do našeg prirodnog satelita dolazi putem solarnih vjetrova, kaže vođa nove studije Ralf Miliken”, geolog Braun univerziteta.
Novo istraživanje otkriva da se i u omotaču Mjesečevog jezgra takođe nalazi značajna količina vode, koja je tu dospjela tokom ranog formiranja tog satelita i prije nego što je potpuno očvrsnuo.
“Posmatrali smo vodu u naslagama na sadašnjoj površini Mjeseca, a one su rezultat magme koja potiče iz duboke unutrašnjosti”, kaže Miliken.
“Pošto proizvodi magme sadrže vodu, to znači da i u Mjesečevoj unutrašnjosti takođe ima vode”.
Istraživači su analizirali satelitske podatke instrumenta na indijskoj sondi Čandrajan 1 koja mjeri odbijenu sunčevu svjetlost na vidljivim i talasnim dužinama bliskim infracrvenom spektru. Kako bi procijenili količinu vode u piroklastičnim naslagama, naučnici su morali da izoluju reflektovanu svjetlost iz termalne energije koju emituje topla površina Mjeseca.
“Različiti minerali i jedinjenja apsorbuju i odbijaju svjetlost na različite načine, pa smo mi tražili talasne dužine na kojim molekuli vode i hidroksida apsorbuju svjetlost”, rekao je Miliken.
“Otkrili smo da postoji velika apsorbcija na piroklastičnim naslagama, što ukazuje da sadrže hidrokside ili vodu”, dodao je on.
Ranije su naučnici Braun univerziteta detektovali tragove vode u sličnim vulkanskim uzorcima koje su na Zemlju donijeli astronauti Apollo 15 i Apollo 17 misija. Međutim, ti uzorci nijesu prikupljeni sa velikih naslaga mapiranih na osnovu satelitskih podataka u nedavnoj studiji, što znači da je unutrašnjost Mjeseca “vlažnija” nego što se mislilo.
“Naš rad pokazuje da gotovo sve velike piroklastične naslage takođe sadrže vodu, pa djeluje da je to zajednička karakteristika svih naslaga magme koja potiče iz duboke unutrašnjosti Mjeseca”, kaže Miliken.
Međutim, na pitanje kako je voda dospjela u Mjesečevu unutrašnjost, još nemamo odgovor.
“Moguće je da je voda dospjela na Mesec putem neke komete ili asteroida nakon njegovog nastanka, ali prije nego što se potpuno ohladio”, kaže Miliken.
Dokaz o postojanju vode u unutrašnjosti Mjeseca može uticati i na naša dosadašnja saznanja o tome kako je Zemlja dobila vodu. Štaviše, studija ukazuje da se piroklastične naslage mogu koristiti za “rudarenje” vode, što bi podstaklo buduće misije na Mjesec.
“Ove naslage su možda mnogo dostupnije od potencijalnog vodenog leda na tamnim djelovima lunarnih polova”, objašnjava Miliken.
“Voda je teška i skupa da bismo je nosili sa Zemlje u svemir, tako da je svaka kap koju možete dobiti na Mjesecu, umjesto da je nosite sa sobom, važna i otvara mogućnost održivog prisustva ljudi na Mjesecu”, dodao je on.